آقای یداله تناور تهیه کننده و کارگردان پویا نمایی مادر کونیکو در گفتگو با شبکه خبر در خصوص شکل گیری این مجموعه گفت: در نگارخانه لاله قرار بود به مناسبت یادبود خانم کونیکو یک روز از زندگی ایشان را تصویر سازی کنیم، که من به همراه دانشجویانم و چند تن از همکاران و با استاد سعیدی آن ورکشاپ را برگزار کردیم ولی قبلش ما باید داستان را میخواندیم تا تصویر سازی کنیم، با خواندن داستان متوجه شدم که این داستان ظرفیت بالایی برای پویا نمایی دارد و با مرکز صبا در میان گذاشتم و این طرح را پیشنهاد دادم که مورد استقبال قرار گرفت و ما کار را شروع کردیم. وی ادامه داد: ابتدا باید به سراغ متن میرفتیم ذهنیت ما این بود که کتاب هست ولی نگارش کتاب با نگارش برای متن انیمیشن قطعا متفاوت است، خوشبختانه نویسندگان کتاب مهاجر آفتاب هم خوب استقبال کردنداز طرفی هم ناشر با ما همکاری داشت، در نهایت قرار بر این شد که کار برمبنای کتاب نوشته شود ولی قطعا تفاوت خواهد داشت و چون نویسندگان این کتاب بیشترین اطلاعات را دارند و چندین سال با خانم کونیکو مصاحبه کرده بودند و یادداشت برداشته بودند و در نهایت منجر شد به کتاب مهاجر سرزمین آفتاب، چندین بار هم ما بازنویسی کردیم در نهایت بخشهایی آماده شد که در مرحله تدوین قرار دارد و بخشهایی هم هم اکنون نویسندگان در حال نگارش نهایی آن هستند. این تهیه کننده در خصوص تفاوت کار با کتاب افزود: نگارش یک نویسنده وقتی برای مخاطب بخواهد تصویر سازی کند، تمام فضا را تصویر سازی میکند و سعی میکند با کلمات با مخاطب خود ارتباط برقرار کند، در صورتی که وقتی قرار است برای انیمیشن تصویر سازی کنید و متن فیلمنامه دارید، همه موارد روی دوش نویسنده نخواهد بود، یک بخشی را طراحها طراحی میکنند، به عنوان مثال اگر نویسنده، فضا را توصیف میکند، ما آن فضا را تصویر سازی میکنیم ولی خلاصهتر هست ولی همه نکاتی که داخل کتاب هست، قرار شده که داخل این انیمیشن هم حتما باشد ولی به علت کمبود وقت قدری خلاصهتر است. وی در خصوص انتخاب طراحی مدادی برای این کار هم گفت: طراحی مدادی یک طراحی صمیمی هست و ما در نقاشی هم داریم که وقتی یک چهره یا پرتره را با رنگ روغن کار میکنند و خیلی پرداخت میکنند، ولی طراحی مدادی لطف دیگری دارد، و احساس من این بود که با جنس کار ما و با این متن خیلی بیشتر هارمونی خواهد داشت، از طرفی هم بافت مدادی را میخواستم که داشته باشیم و رنگها هم رنگهای محدود و رنگهایی که تنالیتههای قهوهای بودتوی کار و ازطرفی هم گذشته را بهتر نشان میداد، یک بخش دیگر هم مخاطب ما که جلوی تلویزیون نشسته ماسعی کردیم که بیشتر توجه مخاطب به متن راوی هم باشد، اگر رنگهای زیادی به کار میبردیم، احساس من این بود که شاید توجه کمتری به متن میشد. هم میخواستیم تصویر را بیننده ببیند و هم روایت را بهتر بشنود و حس و حال قدیمی بودن را هم بهتر درک کند. آقای تناور در خصوص تولید هر قسمت این انیمیشن هم گفت: هر قسمت ۴ دقیقه است که این ظاهر کار است ما در تحقیق و پژوهش خیلی وقت گذاشتیم، مثلا در داستان روایت میشود که در سال ۱۹۴۵ امریکا هیرو شیما را بمباران کرد، خوب ذهنی نمیشود هر هواپیمایی کشید، قطعا باید مستند باشدو، چون حالت تاریخی دارد و در کشور دیگری اتفاق افتاده و مبتنی بر واقعیت است و حتی شکل بمب را هم تحقیق کردیم تا جایی که امکان داشت و با وسواسی که داشتیم با همه توان سعی کردیم که رعایت کنیم، قطعا نوع هواپیما و پوشش لباس دانش آموزان میز و صندلی دانش آموزان در آن دوره و... برای ما مهم بود ما طبق مستندات پیش رفتیم و ذهنی طراحی نکردیم، چون تاریخی بود و حساسیت هم داشت باید تحقیق و پژوهش میکردیم و برای پژوهشها ما وقت گذاشتیم و نزدیک به ۸ ماه طول کشید و از طرفی هم نویسندگان ما چندین سال تحقیق کردند، چه با خانم کونیکو چه در حاشیه با دیگران مصاحبه کردند، این مجموعه اطلاعات منتج به این کار شد. وی در پایان گفت: به ۲ نکته در خصوص راوی و موسیقی باید اشاره کنم و آن این که بین چند صدا برای راوی صدای خانم بهجت توجه انتخاب شد و در خصوص موسیقی، بخشی از داستان در ژاپن و بخشی دیگر در ایران است و طبعا ما دو نوع موسیقی ژاپنی و ایرانی در این پویانمایی داریم. تناور در آخر گفت این پویا نمایی بهار ۱۴۰۳ آماده پخش خواهد بود.